باده ندارم که به ساغرکنم

گریه کنم تا مژه ای تر کنم

کو تب شوقی که دم واپسین

آینه را آبله بستر کنم

صف شکن ناز توانایی ام

تیغ گر از پهلوی لاغر کنم

تا نگهی در تپش آرام شمع

ناخن پا تا مژه شهپر کنم

تهمت آسودگی ام داغ کرد

رفع خجالت به چه جوهرکنم

کاش درین عرصه به رنگ شرار

از نفس سوخته سر برکنم

در همه کارم اگر این است جهد

خاکبه سر از همه بهترکنم

نیست کسی دادرس هیچکس

رعد نی ام گوش که را کر کنم

تر شود از شرم لب تشنه ام

خشکی اگر تهمت ساغر کنم

عزتم این بس که چو موج گهر

پای به دامن کشم و سر کنم

حسرت دیدار نیاید به شرح

تا به کجا آینه دفترکنم

بیدل از آن جلوه نشان می دهد

قلزمی از قطره چه باورکنم